Mum

 Gisteravond rond elf uur belde mijn moeder.

In Japan was het ochtend en ze leek net wakker te zijn.
Met een huilerige stem zei ze: "Ik voel me koortsig."
"Ik denk dat ik even naar huis wil," zei ze zachtjes.
"Misschien heb je een verkoudheid?" vroeg ik.
"Ja, dat zou best kunnen," antwoordde ze.

"Ik denk dat Takeshi me naar huis wil brengen. Zo is hij gewoon."

Mijn broer heeft inmiddels een koper voor het huis gevonden.
Binnenkort wordt het verkocht.
En als het eenmaal weg is, kan mijn moeder er nooit meer naar terug.

"Maar," probeer ik haar gerust te stellen, 

"als je je niet lekker voelt, is het beter om te blijven waar je nu bent. 

  Daar kunnen ze tenminste meteen helpen als er iets gebeurt."

"Je hebt gelijk," zei mijn moeder. "Ik wil echt niet in de weg staan."

"Ik heb alles geregeld zodat hij zonder problemen kan leven. 

  Wat er nu ook gebeurt, hij komt er wel."

"Ik heb alles voor jullie bewaard, zodat jullie nooit ergens om hoeven te vrezen," voegde ze er trots aan toe.
Al die spullen... en toch zal alles uiteindelijk worden weggegooid.

"Mijn hoofd doet pijn. Al sinds vanmorgen. Ik denk dat Ken me wel komt ophalen."

De verbinding via Skype werd slechter, en plotseling viel haar stem weg.
Ik belde haar niet terug.

Later, rond half twee 's nachts, belde ze opnieuw.
Ik was nog wakker, bezig met mijn blog, dus ik nam op.

Haar stem klonk opgewekt; ze had net ontbeten.
Ze vertelde lachend hoe een oude man, met wie ze bevriend was geraakt, boos werd op een Vietnamese medewerker.
"Het was echt geweldig," zei ze met een speelse, bijna gemene toon.

"Maak toch geen ruzie," zei ik. "Die mensen doen ook maar hun werk."

"Nee hoor," antwoordde ze stellig. 

"Ze zijn gewoon lui. Als je ze niet streng toespreekt, leren ze het nooit."

Haar stem klonk krachtiger. 

De maaltijd had haar duidelijk goed gedaan.

Blijkbaar had de oude man te weinig eten gekregen.
Mijn moeder wilde haar eten delen, maar dat mocht niet.
En omdat hij niets kreeg, werd hij kwaad.
Een vreemd verhaal, maar gelukkig had mijn moeder haar hele portie netjes zelf opgegeten.

"Ik heb niets gedeeld hoor," zei ze bijna trots.
"Als je deelt, worden ze boos. Je moet gewoon alles zelf opeten. 

  Dus ik heb lekker alles zelf opgegeten en gedaan alsof ik niks wist."

Drie keer herhaalde ze dit verhaal — een verhaal waarvan ik niet goed wist wat ik ervan moest vinden.

De oude man woont een verdieping hoger, in een luxe afdeling van het tehuis.
Hij schijnt rijk te zijn, maar is door zijn familie bedrogen en in het verzorgingshuis terechtgekomen.
Toch wordt hij als bijzonder behandeld, zei mijn moeder, dus zelfs ruzie maken is geen probleem voor hem.

"Het was echt geweldig," zei mijn moeder opnieuw, 

haar stem vol kracht en een vleugje triomf.

Als ze verdrietig en breekbaar klinkt, breekt mijn hart.
Maar als ze zo onaardig en eigenwijs doet, voel ik me juist opgelucht.
En dan lach ik hardop met haar mee, met diezelfde ondeugende toon in onze stemmen.