Een huis kopen

Ik had nooit eerder nagedacht over het kopen van een huis.

Ik leefde ook nooit op een manier waarop dat überhaupt mogelijk was... 
De toekomst voelde altijd als een donkere leegte, net één stap verderop.

Het idee om ooit een huis te kopen, was simpelweg nooit bij me opgekomen.

Eigenlijk heb ik nauwelijks over de toekomst nagedacht.

Ik dacht altijd: het heeft toch geen zin.

Dus toen Max, mijn verhuurder, zei dat hij de zolderkamer waarin ik nu woon wilde verkopen,begon ik direct met zoeken naar een huurwoning.

Al snel merkte ik hoe moeilijk dat zou worden.
De huurprijzen in Rotterdam waren door het dak gegaan.
En niet alleen in Rotterdam — overal in Nederland was huren veel duurder geworden, en de keuze steeds kleiner.
Ik herinner me nog dat het vijf jaar geleden ook al lastig was toen ik hier kwam wonen, maar nu was het echt nog veel erger.

De huur voor de zolderkamer waar ik nu woon is eigenlijk erg laag.
Het is gemeubileerd, inclusief gas, water en licht, en ligt in het hart van Rotterdam.

Met hetzelfde budget en op dezelfde locatie zou ik tegenwoordig waarschijnlijk alleen nog een parkeerplaats kunnen huren.

Maar vergis je niet: een parkeerplek in een luxe appartementencomplex kost echt wat.

Met 100 euro extra misschien zelfs twee parkeerplekken.

Ik heb niet eens een rijbewijs, maar ik zou dan wel de trotse eigenaar kunnen zijn van twee parkeerplaatsen op een A-locatie.

Misschien kan ik er een tent opzetten en daar gaan wonen.

Klinkt eigenlijk nog best poëtisch én luxe — totdat mijn rug het begeeft natuurlijk.

Als ik 200 euro extra uitgaf, kon ik misschien een kamer huren in een gedeeld huis.
Samenwonen met jongeren die de helft zo oud zijn als ik,

met nachtelijke pyjamafeestjes en discussies als: 
"Hé, jij bent vandaag aan de beurt om het toilet schoon te maken!"
Liever niet ...

Met 400 euro extra vond ik wellicht een appartement iets verder buiten het centrum, nog wel in Rotterdam.
Maar dat zou dan "kaal" zijn — een woning zonder vloer, verlichting of meubels.
Ik zou echt vanaf nul alles moeten opbouwen.
Tenzij ik er twintig jaar bleef wonen, zou dat niet de moeite waard zijn.
Bovendien zouden de kosten om het in te richten aardig oplopen.

Met 600 euro extra kon ik iets vinden mét vloer,
maar dan zat ik in een doorsnee appartement op een onhandige locatie, waar je eigenlijk een auto voor nodig hebt.
Gemeubileerd? Vergeet het maar.
Met 700 tot 800 euro extra kwam ik eindelijk bij een woning die comfortabel genoeg was.
Financieel nét haalbaar — maar dan zat ik wel echt aan mijn max.

Kortom: als ik zou verhuizen naar een huurwoning, zou mijn huur verdubbelen en zou het mooie van mijn leven gehalveerd worden.

Ik dacht: dat kan me ongelukkig maken.

Nee, ik wist zeker dat ik ongelukkig zou worden.

Ik zou elke dag klagen over hoe oneerlijk het leven is, over de wreedheid van ongelijkheid,

en ik zou direct na het ontvangen van mijn salaris alweer stressen over geld.

Toen dacht ik eraan om misschien de zolderkamer waarin ik nu woon te kopen.
Een schattige, romantische ruimte — maar ook oud en krap.
Zoals een oma van 116 jaar.
Toch dacht ik: deze kleine omaatje zou misschien binnen mijn bereik liggen.
Met een beetje geluk zouden mijn hypotheeklasten zelfs lager zijn dan mijn huidige huur.

Niemand begrijpt de charme van haar beter dan ik.
Ook de zolderkamer blijer zou zijn als ze gekocht werd door iemand die écht van haar houdt.
De verhuurder zou bovendien een hoop gedoe besparen bij de verkoop.
Een echte win-win-win, toch?
Dus ik stuurde Max een bericht: "Wat had je ongeveer in gedachten qua prijs?"
Hij reageerde meteen dolblij.
(En zo begon onze lange mailwisseling.)

Maar helaas bleek dat de zolderkamer geen zelfstandige woning was —
ze hoorde bij het appartement twee verdiepingen lager.
Dat appartement was ongeveer twee keer zo groot, en de zolder fungeerde meer als een extra ruimte.
Ze moesten samen verkocht worden.
De prijs kwam daarmee op drie keer het bedrag dat ik in gedachten had.

Ik raadpleegde makelaars en hypotheekadviseurs, maar telkens als ik mijn verhaal vertelde, kreeg ik zo'n blik van:
"Ehm... weet je wel hoe optellen werkt?"

Na alles wat er gebeurd was, had ik het toch maar besproken,
maar eigenlijk wist ik allang dat het kansloos was.
Omdat Max zo enthousiast was, kon ik niet meer terugkrabbelen.

Vanaf dat moment begon ik na te denken over het kopen van een ander huis.
Hoe dan ook moest ik de zolderkamer verlaten.
Als het alternatief "huidige huur + 800 euro" was, maakte het niet uit of ik huurde of kocht.
De huren zouden alleen maar blijven stijgen.
En huren betekent: voor altijd blijven betalen.
Kopen kon uiteindelijk goedkoper zijn.
En — heel belangrijk —
als ik mijn eigen huis had, kon niemand me ooit meer wegsturen.

Dus begon ik te zoeken naar betaalbare bestaande woningen.
Rond die tijd begonnen ook de financiën rond het huis van mijn moeder en broer in Japan te wankelen.
Ik ging uiteindelijk 3 maanden terug naar Japan,
om voorbereidingen te treffen voor de verkoop van het ouderlijk huis.
Zo stond ik ineens aan beide kanten van de vastgoedwereld: kopen én verkopen.

Toen ik terugkwam, ging ik weer verder met zoeken.

Door dit proces begon ik ook anders naar mijn eigen leven te kijken.

Ik realiseerde me dat een huis eigenlijk het leven zelf is,

en dat het leven eigenlijk jezelf is — je verleden, je heden, en je toekomstige zelf.

"Over de toekomst nadenken heeft toch geen zin," dacht ik altijd.

Maar juist dát idee vatte mijn hele leven samen.

Ik begon ook lange mails uit te wisselen met Max over vastgoed.
Hij wist ongelooflijk veel over het huis.
Veel van wat ik aanvankelijk leerde, kwam van hem.
Dit alles had makkelijk kunnen ontaarden in een nare ruzie:
"Je moet eruit!"　

"Ik ga niet!"
"Dan zet ik je eruit!"　

"Probeer maar!"
Maar dat gebeurde niet.

Hij bleef altijd vriendelijk en menselijk, en ik probeerde dat ook te zijn.

Het is zeldzaam om iemand te vinden die juist via iets als vastgoed — waar belangen vaak keihard botsen — meer vertrouwen weet op te bouwen.

Max was zo iemand,
en ik beschouw mezelf in dat opzicht als heel gelukkig.
Door mijn gesprekken met hem begon ik langzaam te denken: misschien is een huis kopen eigenlijk best... interessant.

Eerlijk gezegd voelt een huis kopen nog steeds als iets wat ver boven mijn hoofd hangt.
Voor nu dan.
Maar één ding weet ik zeker: het is interessant.

Ik zal hier op de blog stap voor stap verslag van doen.
Hopelijk vind jij het ook leuk om te lezen.