Het tweede deel van Het oneindige verhaal van Michael Ende draait om een centrale vraag:
“Wat is het dat ik werkelijk verlang?”
De hoofdpersoon, Bastiaan, zwerft doelloos rond in een wereld waar al zijn wensen kunnen uitkomen, maar ontdekt dat hij geleidelijk zijn vermogen om te wensen verliest. Met het medaillon in zijn hand waarop staat: “Doe wat je wilt”, vervolgt hij zijn reis—steeds dieper verdwalen in verwarring.
Vaak weten we niet echt wat we willen.
Zelfs mijn ogenschijnlijk eenvoudige en materiële verlangen—“Ik wil een huis”—bevat talloze kleinere, complexere wensen, variërend van triviaal tot diepgaand.
Veel van deze wensen openbaren zich pas op het moment dat ik voor daadwerkelijke keuzes sta.
Wil ik een antiek huis of een nieuwbouwwoning?
Wil ik liever dicht bij een treinstation wonen of omringd door natuur?
Moet ik mijn budget oprekken voor een volledig gerenoveerd pand, of kiezen voor iets dat enigszins versleten is maar gemakkelijker te betalen en te onderhouden?
Of misschien moet ik gewoon blijven huren en genieten van de vrijheid die daarmee gepaard gaat?
“Wat vind ik hier echt van?”
Onze verlangens zijn altijd afhankelijk van de context, en terwijl sommige opties automatisch worden uitgesloten, blijven andere open, en ik weet vaak niet zeker of het kiezen ervan goed of slecht voor me zou zijn.
Tenslotte werd het allereerste bod dat ik ooit deed geaccepteerd.
Slechts vier dagen na de bezichtiging hadden ze me al het contract gemaild.
Iedereen zei altijd hoe moeilijk het was om een huis te kopen, hoeveel mensen worstelden—dus vroeg ik aan Zoroku, terwijl ik twijfelde aan hoe gemakkelijk alles verliep:
“…Dit is toch geen soort oplichterij, of wel?”
Hij onderzocht de makelaar en vertelde me:
“Nee, het is geen oplichterij.”
“Nee, het is geen oplichterij.”
Blijkbaar, ondanks enkele recensies die zeiden dat ze een beetje slordig waren, waren ze een legitiem bureau dat voornamelijk kleine panden behandelde.
Toch bleef er een zaadje van wantrouwen in mij.
Het leek allemaal te mooi om waar te zijn.
Misschien zat er ergens een valstrik.
Misschien overzag ik iets.
Tenslotte zou dit verlangen me binden aan een hypotheek van 30 jaar.
Het is niet zoals het kopen van een katten-trui online op een impuls om middernacht.
Een 48-jarige Leeuwenvrouw die een zwarte katten-trui koopt (waar gebeurd verhaal).
Zoroku en ik gingen samen het contract door, regel voor regel, en ontdekten een hele reeks nieuwe zorgen.
Het pand was oud, en er waren vrijwaringsclausules over de leeftijd ervan.
Er zou asbest kunnen zijn.
De definitie en waardering van de overgebleven meubels waren vaag.
De Vereniging van Eigenaren (VvE) functioneerde mogelijk niet goed.
Er was een clausule om het contract te annuleren als de hypotheek niet werd goedgekeurd, maar het vereiste officiële afwijzingsbrieven van drie banken.
Als ik die documenten niet op tijd kon leveren, zou ik aansprakelijk zijn voor het betalen van 10% van de aankoopprijs...
Ik werd bang en begon de makelaar (van de verkoper!) over alles te vragen.
Ik vroeg om een tweede bezichtiging van het pand, en toen begon ik alle gebreken op te merken die ik de eerste keer had gemist.
En wanneer die gebreken zich in de keuken of badkamer bevonden—essentiële watersystemen—zouden de renovatiekosten niet gering zijn.
Slijtage, schade en imperfecties vermenigvuldigden zich alleen maar naarmate ik beter keek.
En het reageren op elk van die zorgen leidde uiteindelijk tot het afketsen van de deal.
Vreemd genoeg, toen het duidelijk werd dat het hele proces was mislukt, voelde ik me opgelucht.
Het voelde alsof ik bevrijd was van een vreemd geldverslindend monster dat ik niet begreep.
Daarna keerde ik terug naar het bekijken van andere panden...
biedingen doen en afgewezen worden,
huizen bekijken om ze vervolgens te duur te vinden,
of plekken zien en denken: “Nee, dit wil ik niet”.
Toch blijft mijn geest op de een of andere manier terugkeren naar die ene plek die ik bijna had.
Na rondjes te hebben gelopen, voelt het nog steeds als een goede plek.
Misschien heb ik een gelukskans weggegooid.
Het was oud en versleten, zeker, maar je kon de sporen zien van een vrouw die het precies naar haar eigen smaak had gevormd.
Als ik terugkijk, voel ik me slecht tegenover de makelaar.
Hij vertrouwde me waarschijnlijk op basis van hoe ik overkwam tijdens de bezichtiging, maar ik begreep niet volledig wat dat betekende.
Van mijn kant was ik de hele tijd achterdochtig tegenover hem.
Hij zag eruit als Kevin Costner die een uitgerangeerde oplichter speelde.
Nou ja, dat is niet de enige reden—maar het hielp niet.
Ik heb haar nooit ontmoet, maar achter die makelaar stond een vrouw, waarschijnlijk in een situatie die erg lijkt op de mijne, die probeerde haar huis te verkopen.
Net zoals ik vol angst was over het kopen,
moet zij angstig zijn geweest over of ze kon verkopen.
Toen kon ik het niet op die manier zien.
Ik realiseerde me niet dat achter elke makelaar een mens staat, die probeert afstand te doen van hun enige en unieke bezit.
Er zijn dingen die je gewoon niet kunt zien totdat je ze hebt meegemaakt.
Ik denk echt dat het een waardevolle les was.
Er is een Japans gezegde:
“Als je jong bent, is het de moeite waard om te betalen voor je fouten.”
Nou, ik ben niet bepaald jong meer, dus ik zou niet zeggen dat het de moeite waard was om voor deze fout te betalen, maar toch—het was een fout die mijn ware verlangens dichter bij de oppervlakte bracht.
Dus in die zin was het een goede fout.
Na alles te hebben overwogen, denk ik dat Zoroku en ik een nog perfecter team zijn geworden.
En als het ideale huis weer op de markt verschijnt, kunnen we het deze keer misschien echt bemachtigen.
Ik hoop echt dat het zo uitpakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten