Slecht nieuws: het koopcontract is ingetrokken

Het was de middag van eergisteren.
’s Middags ben ik altijd slaperig.
Half in een droom zat ik te werken, terwijl ik me afvroeg: "Gaat dit wel goed?"
Toen kwam er een e-mail binnen.

Het was van de makelaar.
Ik dacht: vast iets over de bouwkundige keuring die over drie dagen gepland stond.

Maar toen ik de mail opende, stond er:
"Helaas heeft de verkoper dit weekend van gedachten veranderd
en besloten de verkoop te annuleren en met een andere koper verder te gaan."

...

Mijn slaperigheid was meteen verdwenen.

Verderwerken? Geen sprake van.
Waarom...?
Hoe kan dit...?
Wat gebeurt hier...?
Mijn hoofd tolde van de gedachten, terwijl ik opstond, weer ging zitten, en opnieuw opstond.

De koopakte was nog niet ondertekend, dat klopt.
Maar we hadden het document al ontvangen en beide partijen waren akkoord gegaan.
Ik had de bouwkundige keuring aangevraagd,
de hypotheekaanvraag ingediend,
de taxatie geregeld,
en aan de bank gevraagd om een notaris voor te stellen.
Als ik over een week zou tekenen,
zou alles in werking treden
en zou de verhuizing in gang worden gezet.

De e-mail was in het Engels.
Misschien was mijn hoofd al zo gaar van het werk dat ik het niet goed begreep.
Dus ik kopieerde de tekst en vroeg aan Zoroku om een letterlijke vertaling.
Er stond inderdaad “helaas”.
Voor de zekerheid vroeg ik:
"Wat betekent dit?"
En Zoroku zei:
"Dit is een formele annulering van het contract.
 Je bent afgewezen."

Blijkbaar viel het bij de verkoper niet in goede aarde
dat ik had gezegd niet te willen tekenen zonder een bouwkundige keuring.
Dat het door de keuring iets langer zou duren, hielp ook niet.
En het verzoek om de oude, wat gammele keuken,
de achtergebleven koelkast en wasmachine te verwijderen,
viel ook niet goed.
De verkoper wilde gewoon zonder iets te doen vertrekken.
Voor hen was ik vast: “Wat een gedoe, deze koper.”

Maar ja, Zoroku zei het hè.
Hij bleef maar zeggen dat het een oma-apartment was, en dat ik goed moest opletten.
Als je niet uitkijkt, wordt je genaaid—zei hij.

Dus ik schreef een smekende e-mail in de trant van:
Zouden jullie het alstublieft willen heroverwegen?
Mijn broertje plaagt me vaak met: “Jij hebt echt wel veel trots, hè?” (met een grijns).
Maar als het gaat om dit soort kortstondige interacties, is mijn trots ongeveer zo hoog als een salontafel.

Natuurlijk kwam er die avond geen antwoord.

De bouwkundige keuring was over twee dagen.
Als ik die niet snel annuleerde, zou er een annuleringsvergoeding volgen.
Misschien was het al te laat.
De hypotheekaanvraag liep ook. Misschien zitten daar ook kosten aan.
Zelfs het taxatiebureau dat door de bank was geregeld had al een mail gestuurd.
Dat zou helemaal voor niets zijn geweest—en misschien niet eens te annuleren.

Normaal gesproken zou ik gewoon zeggen: "Ach, laat maar,"
maar bij vastgoed gaat alles in bedragen van honderden tot duizenden euro’s.
Annuleringskosten kunnen fors zijn.

Dus ik schreef nóg een e-mail.
Laat die keuken maar zitten.
De keuring is sowieso nodig, dus we hoeven het niet uit te stellen.
Ik wil dit huis echt kopen.
Alsjeblieft, alsjeblieft. Alsjeblieft!
Zoiets dus.

De volgende dag was er nog steeds geen reactie.
Dus ik belde de makelaar.
"Hmm, ik zal haar even bellen," zei hij.

In de tussentijd belde ik het keurbedrijf
om te vragen of ik nog kon annuleren.
Ze zeiden dat ik binnen een uur moest afmelden,
anders moest ik 100% van de kosten betalen.

Dat gaf me toch een beetje hoop.
Als ik het snel annuleerde, was ik er dus nog zonder kosten vanaf.

Ik belde de makelaar opnieuw en vroeg om een direct antwoord.
Hij had de verkoper nog steeds niet gesproken.
"Uhm… ik probeer haar nog wel een keer te bellen," zei hij.
Ik wachtte 45 minuten. Geen reactie.
Dus ik belde weer.
Met een intens meelevende toon zei hij:
"Helaas..."

En daarmee was het officieel van de baan.

Vanaf dat moment werd ik ineens buitengewoon efficiënt.
Ik regelde annuleringen links en rechts,
belde alle betrokken partijen en zette het hele proces stil.
Dankzij die snelheid heb ik uiteindelijk nergens annuleringskosten hoeven betalen.

Zelfs mijn collega’s, die het hele spektakel van dichtbij hadden meegemaakt,
en mensen van het bouwkundig keuringsbedrijf, 

het taxatiebureau, de bank, en ga zo maar door,
spraken hun medeleven uit... 

En ineens voelde ik me weer een beetje tot leven komen.

Omdat ik even met mijn werk was gestopt,

lag er van alles op me te wachten toen ik terugkwam.
De middag werd een gekkenhuis. Ik holde van taak naar taak.
Op een gegeven moment ging ik naar het toilet en keek in de spiegel.
En tot mijn verbazing—mijn gezicht straalde.

Maar toen ik later op de fiets naar huis ging
en daar weer in de spiegel keek,
zag ik een zombie.
Ik zag er oud uit. Zeker vijftig.
Nou ja, over twee jaar word ik vijftig,
dus dat is op zich niet vreemd.

Of dat kwam doordat ik het huis ben misgelopen,
of doordat ik me kapot heb gewerkt,
ik weet het niet.

Ik ben gewoon maar gaan slapen.