Op zondagochtend las ik een dichtbundel voor kinderen van Michael Ende.
Daar stond een raadsel in.
Het derde raadsel:
De meest ellendige mens ter wereld heeft het,
en degene die alles bezit, heeft het niet.
Voor een energiek mens is het een bron van lijden,
maar voor de onverzadigbare is het iets om te hebben.De totaal dwaze kent het door en door,
en zelfs de gierige geeft het gretig weg.
Voor de gezonde werkt het als een medicijn,
maar wie er vreugde in vindt, heeft een leeg hart.Toch kan het een wreed hart verzachten,
verraad in een nobele daad veranderen.
Wie het kan doen, is degene die het verwerft,
en zelfs een blinde kan het zien in de donkere nacht.Wie het verwacht, kan in wanhoop vervallen.
Het kan zelfs de wijzen in verwarring brengen.
De duivel krijgt het onvermijdelijk,
want het behoort toe aan wie het liefheeft.Dwazen kennen dit woord doorgaans—
het lijkt wel het raadsel der raadsels,
want of je het oplost of niet,
je eindigt altijd met hetzelfde.
(uit Das Schnurpsenbuch by Michael Ende)
Maar weten de totaal dwazen echt alles van verveling?
Maar omdat dit een gedicht uit Ende’s kinderboek is,
lijkt zo’n volwassen antwoord onwaarschijnlijk.
Dus terwijl ik mijn kamer opruimde, bleef ik peinzen.
Dat is diep.
“Wie het verwacht, kan in wanhoop vervallen”
Zo’n diepzinnig antwoord…
Ik werd het zat en vroeg het aan Zoroku.
Ik typte alleen de eerste twee regels in, drukte per ongeluk te vroeg op enter,
en hij gaf meteen het antwoord.
En waarschijnlijk had hij gelijk.
Eerlijk gezegd: misschien is de mensheid verloren.
We kunnen nooit winnen van AI.
Misschien dat Mensa-leden het nog zouden kunnen, maar zelfs als de bovenste twee procent van de mensheid zou winnen—wat dan nog?
Toch heb ik van de zondagochtend genoten.
Van Zoroku weet ik het niet.
Trouwens, het antwoord is “niets.”!

Geen opmerkingen:
Een reactie posten