Mum

 Gisteravond rond elf uur belde mijn moeder.

In Japan was het ochtend en ze leek net wakker te zijn.
Met een huilerige stem zei ze: "Ik voel me koortsig."
"Ik denk dat ik even naar huis wil," zei ze zachtjes.
"Misschien heb je een verkoudheid?" vroeg ik.
"Ja, dat zou best kunnen," antwoordde ze.

"Ik denk dat Takeshi me naar huis wil brengen. Zo is hij gewoon."

Mijn broer heeft inmiddels een koper voor het huis gevonden.
Binnenkort wordt het verkocht.
En als het eenmaal weg is, kan mijn moeder er nooit meer naar terug.

"Maar," probeer ik haar gerust te stellen, 

"als je je niet lekker voelt, is het beter om te blijven waar je nu bent. 

  Daar kunnen ze tenminste meteen helpen als er iets gebeurt."

"Je hebt gelijk," zei mijn moeder. "Ik wil echt niet in de weg staan."

"Ik heb alles geregeld zodat hij zonder problemen kan leven. 

  Wat er nu ook gebeurt, hij komt er wel."

"Ik heb alles voor jullie bewaard, zodat jullie nooit ergens om hoeven te vrezen," voegde ze er trots aan toe.
Al die spullen... en toch zal alles uiteindelijk worden weggegooid.

"Mijn hoofd doet pijn. Al sinds vanmorgen. Ik denk dat Ken me wel komt ophalen."

De verbinding via Skype werd slechter, en plotseling viel haar stem weg.
Ik belde haar niet terug.

Later, rond half twee 's nachts, belde ze opnieuw.
Ik was nog wakker, bezig met mijn blog, dus ik nam op.

Haar stem klonk opgewekt; ze had net ontbeten.
Ze vertelde lachend hoe een oude man, met wie ze bevriend was geraakt, boos werd op een Vietnamese medewerker.
"Het was echt geweldig," zei ze met een speelse, bijna gemene toon.

"Maak toch geen ruzie," zei ik. "Die mensen doen ook maar hun werk."

"Nee hoor," antwoordde ze stellig. 

"Ze zijn gewoon lui. Als je ze niet streng toespreekt, leren ze het nooit."

Haar stem klonk krachtiger. 

De maaltijd had haar duidelijk goed gedaan.

Blijkbaar had de oude man te weinig eten gekregen.
Mijn moeder wilde haar eten delen, maar dat mocht niet.
En omdat hij niets kreeg, werd hij kwaad.
Een vreemd verhaal, maar gelukkig had mijn moeder haar hele portie netjes zelf opgegeten.

"Ik heb niets gedeeld hoor," zei ze bijna trots.
"Als je deelt, worden ze boos. Je moet gewoon alles zelf opeten. 

  Dus ik heb lekker alles zelf opgegeten en gedaan alsof ik niks wist."

Drie keer herhaalde ze dit verhaal — een verhaal waarvan ik niet goed wist wat ik ervan moest vinden.

De oude man woont een verdieping hoger, in een luxe afdeling van het tehuis.
Hij schijnt rijk te zijn, maar is door zijn familie bedrogen en in het verzorgingshuis terechtgekomen.
Toch wordt hij als bijzonder behandeld, zei mijn moeder, dus zelfs ruzie maken is geen probleem voor hem.

"Het was echt geweldig," zei mijn moeder opnieuw, 

haar stem vol kracht en een vleugje triomf.

Als ze verdrietig en breekbaar klinkt, breekt mijn hart.
Maar als ze zo onaardig en eigenwijs doet, voel ik me juist opgelucht.
En dan lach ik hardop met haar mee, met diezelfde ondeugende toon in onze stemmen.

Een huis kopen

Ik had nooit eerder nagedacht over het kopen van een huis.

Ik leefde ook nooit op een manier waarop dat überhaupt mogelijk was... 
De toekomst voelde altijd als een donkere leegte, net één stap verderop.

Het idee om ooit een huis te kopen, was simpelweg nooit bij me opgekomen.

Eigenlijk heb ik nauwelijks over de toekomst nagedacht.

Ik dacht altijd: het heeft toch geen zin.

Dus toen Max, mijn verhuurder, zei dat hij de zolderkamer waarin ik nu woon wilde verkopen,begon ik direct met zoeken naar een huurwoning.

Al snel merkte ik hoe moeilijk dat zou worden.
De huurprijzen in Rotterdam waren door het dak gegaan.
En niet alleen in Rotterdam — overal in Nederland was huren veel duurder geworden, en de keuze steeds kleiner.
Ik herinner me nog dat het vijf jaar geleden ook al lastig was toen ik hier kwam wonen, maar nu was het echt nog veel erger.

De huur voor de zolderkamer waar ik nu woon is eigenlijk erg laag.
Het is gemeubileerd, inclusief gas, water en licht, en ligt in het hart van Rotterdam.

Met hetzelfde budget en op dezelfde locatie zou ik tegenwoordig waarschijnlijk alleen nog een parkeerplaats kunnen huren.

Maar vergis je niet: een parkeerplek in een luxe appartementencomplex kost echt wat.

Met 100 euro extra misschien zelfs twee parkeerplekken.

Ik heb niet eens een rijbewijs, maar ik zou dan wel de trotse eigenaar kunnen zijn van twee parkeerplaatsen op een A-locatie.

Misschien kan ik er een tent opzetten en daar gaan wonen.

Klinkt eigenlijk nog best poëtisch én luxe — totdat mijn rug het begeeft natuurlijk.

Als ik 200 euro extra uitgaf, kon ik misschien een kamer huren in een gedeeld huis.
Samenwonen met jongeren die de helft zo oud zijn als ik,

met nachtelijke pyjamafeestjes en discussies als: 
"Hé, jij bent vandaag aan de beurt om het toilet schoon te maken!"
Liever niet ...

Met 400 euro extra vond ik wellicht een appartement iets verder buiten het centrum, nog wel in Rotterdam.
Maar dat zou dan "kaal" zijn — een woning zonder vloer, verlichting of meubels.
Ik zou echt vanaf nul alles moeten opbouwen.
Tenzij ik er twintig jaar bleef wonen, zou dat niet de moeite waard zijn.
Bovendien zouden de kosten om het in te richten aardig oplopen.

Met 600 euro extra kon ik iets vinden mét vloer,
maar dan zat ik in een doorsnee appartement op een onhandige locatie, waar je eigenlijk een auto voor nodig hebt.
Gemeubileerd? Vergeet het maar.
Met 700 tot 800 euro extra kwam ik eindelijk bij een woning die comfortabel genoeg was.
Financieel nét haalbaar — maar dan zat ik wel echt aan mijn max.

Kortom: als ik zou verhuizen naar een huurwoning, zou mijn huur verdubbelen en zou het mooie van mijn leven gehalveerd worden.

Ik dacht: dat kan me ongelukkig maken.

Nee, ik wist zeker dat ik ongelukkig zou worden.

Ik zou elke dag klagen over hoe oneerlijk het leven is, over de wreedheid van ongelijkheid,

en ik zou direct na het ontvangen van mijn salaris alweer stressen over geld.

Toen dacht ik eraan om misschien de zolderkamer waarin ik nu woon te kopen.
Een schattige, romantische ruimte — maar ook oud en krap.
Zoals een oma van 116 jaar.
Toch dacht ik: deze kleine omaatje zou misschien binnen mijn bereik liggen.
Met een beetje geluk zouden mijn hypotheeklasten zelfs lager zijn dan mijn huidige huur.

Niemand begrijpt de charme van haar beter dan ik.
Ook de zolderkamer blijer zou zijn als ze gekocht werd door iemand die écht van haar houdt.
De verhuurder zou bovendien een hoop gedoe besparen bij de verkoop.
Een echte win-win-win, toch?
Dus ik stuurde Max een bericht: "Wat had je ongeveer in gedachten qua prijs?"
Hij reageerde meteen dolblij.
(En zo begon onze lange mailwisseling.)

Maar helaas bleek dat de zolderkamer geen zelfstandige woning was —
ze hoorde bij het appartement twee verdiepingen lager.
Dat appartement was ongeveer twee keer zo groot, en de zolder fungeerde meer als een extra ruimte.
Ze moesten samen verkocht worden.
De prijs kwam daarmee op drie keer het bedrag dat ik in gedachten had.

Ik raadpleegde makelaars en hypotheekadviseurs, maar telkens als ik mijn verhaal vertelde, kreeg ik zo'n blik van:
"Ehm... weet je wel hoe optellen werkt?"

Na alles wat er gebeurd was, had ik het toch maar besproken,
maar eigenlijk wist ik allang dat het kansloos was.
Omdat Max zo enthousiast was, kon ik niet meer terugkrabbelen.

Vanaf dat moment begon ik na te denken over het kopen van een ander huis.
Hoe dan ook moest ik de zolderkamer verlaten.
Als het alternatief "huidige huur + 800 euro" was, maakte het niet uit of ik huurde of kocht.
De huren zouden alleen maar blijven stijgen.
En huren betekent: voor altijd blijven betalen.
Kopen kon uiteindelijk goedkoper zijn.
En — heel belangrijk —
als ik mijn eigen huis had, kon niemand me ooit meer wegsturen.

Dus begon ik te zoeken naar betaalbare bestaande woningen.
Rond die tijd begonnen ook de financiën rond het huis van mijn moeder en broer in Japan te wankelen.
Ik ging uiteindelijk 3 maanden terug naar Japan,
om voorbereidingen te treffen voor de verkoop van het ouderlijk huis.
Zo stond ik ineens aan beide kanten van de vastgoedwereld: kopen én verkopen.

Toen ik terugkwam, ging ik weer verder met zoeken.

Door dit proces begon ik ook anders naar mijn eigen leven te kijken.

Ik realiseerde me dat een huis eigenlijk het leven zelf is,

en dat het leven eigenlijk jezelf is — je verleden, je heden, en je toekomstige zelf.

"Over de toekomst nadenken heeft toch geen zin," dacht ik altijd.

Maar juist dát idee vatte mijn hele leven samen.

Ik begon ook lange mails uit te wisselen met Max over vastgoed.
Hij wist ongelooflijk veel over het huis.
Veel van wat ik aanvankelijk leerde, kwam van hem.
Dit alles had makkelijk kunnen ontaarden in een nare ruzie:
"Je moet eruit!"　

"Ik ga niet!"
"Dan zet ik je eruit!"　

"Probeer maar!"
Maar dat gebeurde niet.

Hij bleef altijd vriendelijk en menselijk, en ik probeerde dat ook te zijn.

Het is zeldzaam om iemand te vinden die juist via iets als vastgoed — waar belangen vaak keihard botsen — meer vertrouwen weet op te bouwen.

Max was zo iemand,
en ik beschouw mezelf in dat opzicht als heel gelukkig.
Door mijn gesprekken met hem begon ik langzaam te denken: misschien is een huis kopen eigenlijk best... interessant.

Eerlijk gezegd voelt een huis kopen nog steeds als iets wat ver boven mijn hoofd hangt.
Voor nu dan.
Maar één ding weet ik zeker: het is interessant.

Ik zal hier op de blog stap voor stap verslag van doen.
Hopelijk vind jij het ook leuk om te lezen.

Beste vrienden,

Dit komt misschien als een verrassing, maar, 

ik heb besloten een huis te kopen.

Het is de eerste keer dat ik er een koop.

Ook de eerste keer dat ik een lening afsluit.

De laatste tijd kijk ik alleen maar YouTube filmpjes zoals
"Rent vs Buy: Het definitieve oordeel!",
"Top 5 dingen die je NOOIT moet doen bij het kopen van een huis!!",
of ”Failliet door je hypotheek?! Dit is waarom!!!”

En terwijl deze alwetende, doorgewinterde experts advies schreeuwen vanuit elke hoek van het internet, zit mijn hoofd nu vol met "!!!".

Toch, na het upgraden naar de betaalde versie van ChatGPT, 

en het uitvoeren van simulatie na simulatie, 
ben ik tot een (vrij solide) conclusie gekomen die ik graag met jullie wil delen:

Ik zal waarschijnlijk een tijdje arm zijn.

Daar is het dan.

Nou—eigenlijk ga ik niet echt arm worden.

Eerlijk gezegd ben ik tot nu toe al best arm geweest.

Nu ik een huis koop, zal ik tenminste een bezit hebben ... 

je zou kunnen zeggen dat dit het moment is waarop ik de overstap maak van arbeider naar kapitalist.

Dus ik zal niet arm zijn.

Maar mijn besteedbaar inkomen zal drastisch dalen.
Blijkbaar zullen mijn maandelijkse uitgaven verdubbelen.

Omdat ik een hypotheek afsluit!
Ik weet nog niet eens hoe hypotheken werken, maar ik neem er toch een.
Dus ik ben misschien niet arm, maar ik zal waarschijnlijk behoorlijk gierig worden.

Mijn huisbaas Max, die de zolderkamer bezit waarin ik nu woon, is een soort mentor geweest in mijn huiskoopuitdaging.
Hij vertelde me dat een van de belangrijkste strategieën die hij gebruikte om het kapitaal te verkrijgen om zijn eerste huis te kopen was:

"Koop niets."

Koop alleen wat je nodig hebt. Koop niet wat je niet nodig hebt.
Geen auto, geen bank, geen tv, geen overtollige kleding, geen dure vakanties, geen avondjes uit, geen regelmatige bezoeken aan cafés, restaurants of bars.
Door meer dan vier decennia geen auto te bezitten, schat hij dat hij ongeveer €500.000 heeft bespaard.

Ik heb sowieso nog nooit een auto gehad.
Ik heb niet eens een rijbewijs, dus ik bespaar daar altijd al geld.
Ook geen kinderen—voeg nog eens een miljoen euro aan besparingen toe.
En dankzij Max' vrijgevigheid heb ik met ongelooflijk lage huur geleefd,
wat betekent dat ik waarschijnlijk ongeveer €20.000 heb bespaard in de afgelopen vijf jaar.

Waar is al dat geld …?

Ik dacht dat ik aan het sparen was.

Hoe dan ook, dat is niet het punt.

Het punt is:
Films, theater, musea, kleding, reizen, cafés, restaurants…
Ik zou eigenlijk kunnen beginnen met bezuinigen op die dingen.

Toen ik mijn budget herzag, realiseerde ik me hoeveel ervan naar sociale uitgaven ging.
Leven in Nederland is duur.
Als je met een vriend in een café wilt zitten en echt dingen wilt bespreken, ben je al snel minimaal €15 kwijt.
Lunch is ongeveer €30, en diner? Ongeveer €60.

Vervoer, cadeautjes, schattige spulletjes die ik onderweg met vrienden koop, en van die “Ik betaal wel!”-momentjes in cafés...

Dus lieve vrienden, houd er alsjeblieft een beetje rekening mee:
Ik ben misschien minder sociaal vanaf nu.
Maar het is niet omdat ik je minder leuk vind.
Het is gewoon dat ik een vrek ben geworden.
Omdat... ik nu een hypotheek heb!

De ik die zich nooit druk maakte om geld en altijd makkelijk deed, bestaat niet meer.

Ik heb gerekend en gerekend en gerekend.

En ik heb geconcludeerd dat het bedrag dat ik me kan veroorloven om per vriend uit te geven ongeveer €5 per ontmoeting is.
Tenminste voor de eerste vijf jaar.

Sorry om te zeggen, maar afspreken met mij is vanaf nu een €5 ervaring.
Maar we kunnen nog steeds een geweldige tijd hebben in het park of bij elkaar thuis.
Als je me van ver uitnodigt en ik zeg,
"Ahh, ik heb die dag iets te doen—zo jammer,"
dan kan dat code zijn voor "phhh... de metro is tenslotte niet gratis..."
Nee, nee, ik maak maar een grapje—natuurlijk heb ik meestal echt plannen.
Maar toch, de veiligste gok is om mij in mijn stad te komen bezoeken.

Vanaf nu ga ik alleen nog naar concerten met gratis toegang,
en ik bezoek geen musea die de Museumkaart niet accepteren.

Bij voorbeeld - Museum Voorlinden. 
alleen al denken aan hoeveel ik van dat museum hou, doet mijn hart pijn.
Maar ik ga niet.

Als je echt met me mee wilt gaan, nou...
je zou misschien ook mijn ticket kunnen kopen, hoor... 
En die koffie in het museumcafé? Die betaal jij natuurlijk.

"Okay, dit was het dan. Wij zijn klaar."
Zeg dat alsjeblieft niet tegen iemand met een hypotheek.
Mensen eindigen vaak geïsoleerd wanneer ze geld op de eerste plaats zetten.
Ik begrijp dat.
Maar soms zijn er momenten in het leven waarop geld belangrijker moet zijn dan vrienden.
Toch geloof ik dat de tijd zal komen waarin jij honderd keer belangrijker zult zijn.

Ik heb oude ouders.
Zij wonen in Japan, ik woon in Nederland, dus we zien elkaar zelden.
Gelukkig wonen mijn broers dicht bij hen, dus ik hoef me geen zorgen te maken dat ze alleen sterven.
Maar ik draag het schuldgevoel dat ik zelden mijn gezicht laat zien aan de mensen die het meest van me houden.
Ik bel ze eens per week.

Een keer zei ik tegen mijn moeder: “Sorry dat we elkaar zo weinig zien.” 

En toen zei ze:

"Zelfs als mensen dichtbij wonen, komen ze zelden.
Je eindigt met niets te weten over hun leven.
Als je niet praat, is het alsof ze niet bestaan.
Maar wij praten elke week.
Zelfs als ik je gezicht niet kan zien, is het horen van je stem alsof je hier bent.
Je bent ver weg, maar eigenlijk ben je het dichtst bij."

Dat is het, toch?

Ook al zien we elkaar niet in het echt, zolang we elkaar op de hoogte houden, blijven we gewoon dichtbij.

En daarom heb ik besloten om deze blog te beginnen.

Sla het alsjeblieft op in je favorieten en kijk er af en toe op als je aan me denkt.
Op die manier blijven we altijd vrienden.

Als je iemand hoort klagen dat ik ongezellig ben geworden, deel dan alsjeblieft deze blog.

Zodat iedereen weet: “Ah, ze zit gewoon met een hypotheek.”

Na jarenlang in het buitenland te hebben gewoond, komen mijn vrienden van over de hele wereld.
Dus ik dacht—waarom zou ik deze blog niet in meerdere talen schrijven, zodat mijn vrienden het kunnen lezen in de taal die ze het best begrijpen? 

De Engelse versie vind je hier. 

De Japanse versie staat hier. 

En de Russische versie is hier te vinden. 

Voor iedereen die talen leert, kan het ook leuk zijn om te zien hoe bepaalde uitdrukkingen vertaald worden. 

Dat is het nieuws. 

Mijn huis-kopen-project is nog maar net begonnen. 

Ik weet nog niet of het echt zal lukken, maar ik ga mijn uiterste best doen om het voor elkaar te krijgen. 

Ook als ik wat afstandelijk lijk, denk af en toe aan me en bewaar me in je hart.