De Kerk van Slaap, Slaap en Slaap

De paarsblauwe blauwe plek die zich op mijn kaak had verspreid, 

verdween binnen een week.
Tot mijn eigen verbazing, verdween die bijna als bij toverslag.
Ongelooflijk.

Toen ik die maandag na het ongeluk naar kantoor ging,
konden mijn collega’s hun nieuwsgierigheid niet onderdrukken bij het zien van mijn spectaculaire gezicht.
“Wat is er gebeurd?”
“Wat ís er gebeurd??”
“Wat is er met jouw gezicht gebeurd???”
Zo ging het de hele dag door.

Bij ons wordt veel thuisgewerkt,
dus er zijn collega’s die ik pas op maandag zie,
anderen pas op dinsdag,
en weer anderen pas op woensdag.
Pas op donderdag hield het “Wat is er met je gezicht gebeurd??” eindelijk op.

Op vrijdag was de plek wat kleiner geworden,
maar inmiddels roodbruin en daardoor misschien nog pijnlijker om te zien.
Mijn collega’s keken me met meelij aan, maar vroegen verder niets meer.

En toen ik op maandag weer op kantoor verscheen,
was er geen spoortje meer van de blauwe plek te zien.
En dus kwam de volgende vraag:
“Waar is je blauwe plek gebleven???”

Voor mij is het antwoord glashelder.
Ik had die hele week bewust véél meer geslapen dan normaal.
Daaraan lag het.

Wat doen wilde dieren als ze gewond raken?

Eerst likken ze hun wonden.
En dan… slapen ze.
Wat ze daarna doen weet ik niet,
maar in elk geval was het likken van mijn eigen kaak geen optie,
dus koos ik voor de slaap.

Een authentieke dierlijke geneesmethode.

Ik heb normaal allerlei dagelijkse routines,
maar ik zette die week alles even op pauze.
Schoonmaken, wassen, afwassen – alles tot het minimum.
’s Ochtends bleef ik zo lang mogelijk liggen.
Na werk raakte ik mijn telefoon of computer niet aan.
Slapen kreeg absolute prioriteit.
En het werkte:
de blauwe plek verdween sneller dan ik ooit had gedacht.

Toen ik dat aan een goede collega vertelde,
grijnsde hij alleen maar.
“Die plek was toch ook wel verdwenen na een week, met of zonder slaap.
  Heb je het echt vergeleken?”
Hij nam me totaal niet serieus.

Trouwens, ik was zelf ook niet overtuigd van tevoren.
Ik dacht alleen: misschien helpt het wel, als ik goed rust.

Maar het resultaat was verbluffend.
Niet alleen verdween de blauwe plek.
Ook mentaal en lichamelijk voelde ik me herboren.
Het was bijna een soort verlichting.

Na een paar dagen diepe slaap dacht ik:
“Misschien hoef je alleen maar goed te slapen… om gelukkig te zijn.”

Jarenlang had ik naar geluk gestreefd
door minder te slapen, alles te willen doen,
en met een uitgeput lichaam en geest mezelf voort te slepen.
De afgelopen vijf jaar had ik waarschijnlijk voortdurend slaapgebrek.

Altijd moe.
Moe wakker worden.
Geen zin om met mensen te praten.
Als ik iemand op straat zag, dacht ik:
“Laat die me alsjeblieft niet zien…”
’s Avonds deed ik soms gewoon alsof ik iemand niet had gezien.
Mijn hoofd werkte traag, mijn geheugen slecht.
Ik stelde alles uit wat lastig was.
Ik at alleen maar zoute, ongezonde dingen – kon niet stoppen.
Ik scrolde eindeloos door filmpjes en speelde blitz schaakpartijen.
Ik kon nergens mee ophouden.
Ik had totaal geen zelfcontrole meer.
En de volgende ochtend voelde ik me vanzelfsprekend weer ellendig.
“Ik ben lui, dom en asociaal,” dacht ik.
En ik geloofde dat.

Maar in die ene week, met een blauwe plek op mijn kaak als excuus,
gaf ik mezelf toestemming om écht goed te slapen.
En alles in mij veranderde.
Niet alleen verdween de plek.
De mist in mijn hoofd trok op.
Ik voelde me kalm.
In balans.
Gelukkig.
De dingen waarvan ik dacht dat het karaktertrekken waren,
bleken symptomen van chronisch slaapgebrek.

Iedereen weet dat slaap belangrijk is.
Maar ik denk dat maar weinig mensen beseffen
hoe diep het je geest beïnvloedt.
Ik liep die blauwe plek op op zaterdag.
Vanaf zondag begon ik langer te slapen.
Op dinsdag dacht ik: “Hé, ik voel me eigenlijk best goed.”
Op donderdag vond ik mezelf ineens mooi.
En in het weekend leek zelfs de wereld om me heen mooier.
Mijn weekends zijn kostbaar – ik werk fulltime.
Normaal probeer ik ze “zinvol” te besteden:
een wellnessdag,
een museumbezoek,
een film,
een theaterstuk,
het huis grondig schoonmaken,
boulderen,
vrienden zien,
taalstudie doen.
Niet omdat ik het altijd wil,
maar omdat ik bang ben dat het leven betekenisloos wordt als ik het níet doe.

Zelfs als ik moe ben, dwing ik mezelf ertoe.

Maar dat weekend besloot ik even te stoppen met “rijk leven”.
Ik gooide alles aan de kant en koos radicaal voor slaap.
En weet je?
Elke keer dat ik mijn ogen opendeed,
was de blauwe plek weer een stukje kleiner.
Alsof een onzichtbare gum hem langzaam uitwiste.
Maar die blauwe plek deed er allang niet meer toe.

De echte verandering zat vanbinnen.
Nadat ik goed geslapen had, voelde ik me kalm.
Tevreden.
Ik voelde geen weerstand meer tegen anderen.
Sterker nog, ik was dankbaar dat ik met mensen kon praten.
Mijn leven werd er niet armer van – het werd rijker.

Wat is geluk?
Een grote vraag.
Omdat slaap “onproductief” lijkt,
zien we het vaak als iets dat hoort bij het werkende leven.
Je slaapt zodat je kunt werken.
Je werkt zodat je gelukkig kunt zijn.
Maar omdat we eigenlijk niet precies weten wat geluk is,
jagen we alles na.
We geven tijd, energie en geld uit in het wilde weg.
Wie niet genoeg middelen heeft, voelt zich arm en ongelukkig.
En wie te moe of te gestrest is, slaapt niet meer goed.
Materiële voldoening is altijd tijdelijk.
Zelfs als je het hebt, glipt het weer weg.
Geluk lijkt altijd ergens anders te liggen.
Maar wat als geluk… gewoon slaap is?
Dan is het leven ineens verrassend eenvoudig.
Alles wat je nodig hebt, is een goed bed.
De rest komt vanzelf.

Toen ik met een klap mijn kaak stootte in de hammam,
liet God me een waarheid zien.
Een pad.
Misschien moet ik een nieuwe religie beginnen:
De Kerk van Slaap, Slaap en Slaap.
Of misschien ook niet.
Maar als jij ergens mee worstelt,
verdwaald bent,
of vastzit—
dan wil ik je maar één ding vragen:

Slaap je wel genoeg?